Kingman – Grand Canyon
Ik begin het besef van dagen een beetje kwijt te raken. Zaterdag vertrekken we van Joshua Tree naar Kingman, weer een lange dag in de auto. We passeren een deel van de Route 66 en rijden een prachtige route van Needles naar Kingman. Door de bergen, slingerend van links naar rechts, maar ook van boven naar beneden. Af en toe lijkt het net alsof we in een achtbaan zitten. Ik vond het erg gaaf om dit stuk route achter het stuur te zitten. We stoppen onderweg in Oatman, een toeristisch dorpje compleet in western stijl. Het bijzondere hier is dat er ezels op de weg (in de weg?) lopen. Zij komen hier om water en voedsel te halen.
In Kingman gaan we naar de jaarlijkse rodeo, hoe gaaf is dit! Het programma begint om 18.00u met een openingsceremonie. Lekker patriotic, allemaal staan, hand op het hart en het volkslied zingend. Toen er later nog een grapje over Hillary Clinton werd gemaakt, wisten we dat we ons in Trumpland bevonden. Ondertussen kwamen de pitspoezen van de rodeo (rodeo queen en princess) voorbij gescheurd om hun paard met de Amerikaanse vlag in de hand. Het eerste onderdeel is ‘bareback riding’. Een dappere cowboy probeert zo lang mogelijk te blijven zitten op een bokkend paard, zonder zadel. Meestal is dit rond de acht seconden. Het paard bokt zo hard omdat er een riem wordt aangetrokken in hun lendenen. Op het moment dat de ruiter ernaast ligt, komen er twee helpers te paard aan om zo snel mogelijk het paard te vangen en deze riem te verwijderen. Het gaat allemaal erg behendig en snel en voor je het weet staat de volgende cowboy alweer in de arena. Het volgende onderdeel is ‘steer wrestling’. Een jong stier kalfje krijgt een kleine voorsprong en vervolgens komt er een cowboy te paard die zich van zijn eigen paard afgooit bovenop het kalf en deze naar de grond toewerkt. Pas als het kalf op de grond ligt stopt de tijd. Ook dit kunnen deze cowboys binnen tien seconden. Het is indrukwekkend om te zien, maar ze komen er niet allemaal zonder kleerscheuren vanaf. We zagen een cowboy hinkelend het veld verlaten. De rodeo is een manier van leven, ook de allerkleinsten doen al mee. Dit heet ‘mutton bustin’, waar kinderen van een jaar of 4 op een schaap klimmen en zich zo lang mogelijk vast moeten houden. Wel compleet beschermd met een helm en bodyprotector. Het ziet er hilarisch uit en aan de lachende kinderen te zien vinden zij het ook geweldig.
Bij het onderdeel ‘tie down roping’ moet de cowboy vanaf het paard een kalf vangen met een lasso, vervolgens van zijn paard afspringen om het kalf met drie poten aan elkaar vast te binden. Het onderdeel ‘team roping’ lijkt erop. Hier zijn er twee cowboys om een kalf te vangen met een lasso. De ene is de header en moet het kalf vangen bij zijn hoofd, de andere is de heeler en moet de lasso zo werpen dat het kalf er met zijn achterpoten in gaat staan om zo zijn achterpoten bij elkaar te binden. Het is bizar vakmanschap en indien succesvol lukt dit de cowboys binnen tien seconden. Het onderdeel ‘barrelracing’ ken ik vanuit de western sport. Een paard moet in volle galop een pattern afleggen. Eerst om barrel 1 heen (links), dan om barrel 2 heen (rechts) en volgens om barrel 3 heen (achterin) om dan zo keihard mogelijk weer over de finishlijn te racen. Dit lukt de ruiters meestal in 18 seconden. De rodeo eindigt met ‘bull riding’, ik denk het meest bekende onderdeel. De cowboy klimt op een stier waarbij het met één hand een leren riem vast heeft die om de nek van de stier is geslagen (deze zit niet vast). Lang blijven de cowboys niet zitten en de stieren zijn dit zo gewend dat ze direct naar de uitgang hobbelen.
Het is een geweldige ervaring om mee te maken. We spraken ook nog een van de leden van het bestuur die het bijzonder vond dat wij erbij waren. Hij drukte ons op het hart dat de eigenaren erg goed voor hun dieren zorgen. De rodeo is voor hun een way-of-life. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het niet dieronvriendelijk vond ogen. Je moet je voorstellen dat al deze onderdelen voort komen uit de manier van leven op de grote vlaktes. Je moet een snel en behendig paard hebben om koeien te kunnen vangen (om ze te kunnen behandelen of verkopen). Het geheel was goed georganiseerd en er stonden altijd assistenten paraat om de dieren los te maken en op te vangen. Zeker een aanrader om te bekijken als je in Amerika bent (zoek op de rodeo calendar of er eentje in de buurt is).
De avond eindigde met een barndance. Echt heel sfeervol in een grote loods (niet dus, haha) omgebouwd tot dansvloer, met zitjes en een podium met live muziek. Bijna iedereen in strakke spijkerbroek, cowboyboots, riem met grote buckle en een blouse. Echt geweldig om te zien. Ook hun dansstijl, de two-step die wordt gedanst met zijn tweeën, is hilarisch om naar te kijken. Twee langzame stappen gevolgd bij twee snelle stappen en vooral veel draaien. Vooral niet naar de maat van de muziek luisteren maar gewoon dansen, lekker ongegeneerd. Gelukkig konden wij wel op de maat van de muziek linedancen. Elk nummer had weer een andere routine, maar als je het pasje onder de knie had (dat is moeilijker dan het lijkt), was het wel de hele tijd hetzelfde. Zo stond je dan met vijftig man met je heupen te schudden, heerlijk!
Na een wat kortere nacht stapten we de volgende dag weer de auto in op weg naar de Grand Canyon. Onderweg kom je leuke dingen tegen. Enorme campers met een auto op de trekhaak (want fietsen hebben hier niet zoveel nut). Campings (RV parks) die eruit zien als een parkeerplaats, zo ongezellig en met twee meter ruimte tussen jouw voordeur en de achterkant van de volgende camper. Een hoopje brievenbussen langs de weg, voor al die mensen die in the middle of nowhere wonen. Veel gaten in de weg. Vrachtwagens die je inhalen terwijl je al 75 rijdt (=120km/h). Wielrenners op de weg terwijl je met 100 km/h voorbij scheurt. Temperaturen die schommelen van 61 (16 graden) tot 98 graden Fahrenheit (37 graden). En vooral veel mooie vergezichten.
We vragen ons onderweg af waar nou de Grand Canyon is, want het is toch zo groot. Dit is nou een uitzicht die je pas ziet als je er voor staat. De canyon is een grote kloof en de bovenkant van de kloof is niet hoger dan de rest van de omgeving. We slapen midden in Grand Canyon Village. We hadden de Bright Angel Lodge geboekt met een double bed (= een twijfelaar en wel erg intiem) want er was destijds niets anders beschikbaar. Kamers in de Grand Canyon zijn vaak al zes maanden van tevoren uitverkocht en als je mazzel hebt kun je een geannuleerde kamer boeken (wat wij dus hadden). Ter plekke hebben we een upgrade genomen naar een kamer met 2 queens, dat is toch wat relaxter slapen. In de Thunderbird Lodge ligt onze kamer echt naast de South Rim.
Rond twee uur konden we van start met het bezichtigen van de Grand Canyon. We besluiten om de buslijn Hermits Rest te nemen, over deze weg mag je niet met de auto rijden. Langs deze weg zijn negen verschillende uitkijkpunten. De bus rijdt elke 10-15 minuten, dus als je uitstapt kun je het punt bekijken en weer met de volgende bus mee. Wij besluiten echter langs een aantal van deze punten te wandelen (aanrader!). Je loopt een trail vlak langs de weg, door de natuur en letterlijk aan de rand van de canyon. De punten liggen zo’n 1-2 kilometer van elkaar, dus je kunt zelf besluiten hoe lang je wandelt en wanneer je weer de bus pakt. Het uitzicht is adembenemend en niet goed op foto vast te leggen. In totaal leggen we zo’n zes kilometer af van Powell Point naar Monument Creek Vista. Van deze punten vond ik Powell Point (wijds uitzicht) en Hopi Point (zicht op de Colorado rivier) het mooist. We zijn in totaal zo’n 4 uur bezig met deze onderneming en ondertussen gaat bijna de zon onder (om 19.44u). We besluiten dit te bekijken langs de South Rim bij ons hotel terwijl we ondertussen een spelletje Qwixx doen. Helaas is de zonsondergang vandaag niet heel spectaculair, geen bijzondere kleuren op de rotsen of in de lucht. Omdat het ondertussen erg koud is geworden (van overdag 23 graden naar ’s nachts 2 graden Celcius!) en onze maag knort gaan we onze eerste steak eten bij de Arizona Room. Een Angus Ribeye van 10oz. Google leert ons dat een ounce 28,3 gram is, dus we besluiten de grote steak van bijna 300 gram te delen en bestellen er een salade naast om ook aan de groenvoer behoefte te komen. Na deze heerlijke maaltijd rol ik uitgeteld mijn bed in.
Te moe om om vijf uur op te staan om de zonsopgang te bekijken, besluiten we later op de ochtend een deel van de Kaibab trail te lopen naar het Ooh-Aah-point. Gezien je niet direct bij de trail kunt parkeren (daar stopt alleen een bus), wandelen we eerst een stukje door het bos. De trail zelf is slechts 1 mijl (1,6km) maar daalt in deze korte afstand wel zo’n 250 meter, die je vervolgens ook weer terug moet lopen. Het is een prachtige route door de canyon en het Ooh-Aah-point is zeker een bezoekje waard. Op de terugweg worden we gepasseerd door een kudde muilezels met bepakking. Je kunt de trail namelijk verder lopen (volgens mij zelfs tot aan de North Rim) en onderweg overnachten. De pakezels brengen dan je spullen heen en weer. Wat die ezels met gemak doen, hebben wij toch wat meer moeite mee. Met genoeg uithijgpauzes tussendoor komen wij ook boven. Ook deze wandeling is weer een aanrader en met ruim twee uur in totaal prima te doen.
We stappen de auto in op weg naar Page, onderweg stoppen we nog bij verschillende uitkijkpunten (Desert View Road) om van de Grand Canyon te genieten. In Page nemen we een kijkje bij de stuwdam van Lake Powell: Glen Canyon Dam. Een enorm gevaarte die het water aan de ene kant tegenhoudt en heel langzaam door turbines laat gaan om enerzijds stroom op te wekken en anderzijds het water in een reservoir te kunnen opslaan. De hoeveelheid beton die nodig is voor deze dam is immens, je kunt hier 16.000km snelweg mee aanleggen.
We komen aardig bijtijds aan in het hotel (vijf uur ’s middags) en besluiten voor het eerst deze vakantie om een duik in het zwembad te nemen! Brrrr, koud, maar wel lekker. Vervolgens liggen we nog even bij het zwembad en kan ik zowaar de eerste pagina’s van mijn boek lezen om vervolgens in slaap te vallen, haha. Had ik al verteld dat reizen vermoeiend is? We besluiten om bij een Texas BBQ restaurant te gaan eten. Nou ja, restaurant, het zijn vele picknicktafels die buiten achter elkaar zijn opgesteld. De barbecues staan buiten flink te roken en we krijgen heerlijk malse doorrookte spareribs die zo van het bot vallen terwijl een bandje ons vermaakt met live muziek. Een gezellig einde van weer een dag vol indrukken.
Foto’s.
Video Rodeo Kingman
2 gedachten over “Kingman – Grand Canyon”
Mooi verhaal weer Lisanka. America is zo veel meer dan de supersteden zoals LA en New York. Zo’n rodeo is wat de normale Amerikanen doen. Die mensen die daar wonen zullen wel geen idee hebben gehad waar the Netherlands zijn. Al hadden ze dat 15 jaar geleden in Chicago ook al niet
Volgens mij heb je dezelfde trail gelopen als ik 3 jaar geleden. Vond dat echt wel bijzonder zo ver de canyon in.