Wakker worden in LA, een ervaring op zich. We slapen in een Travelodge naast het ziekenhuis en gezien het verkeer hier een drama is, hebben ze slim bedacht dat een helikopter sneller is. Daarnaast veel sirenes (politie, brandweer, ambulance) en het LA concert is compleet. De stad straalt ’s nachts een grimmige sfeer uit en erg veilig voelde wij ons niet toen we gisteravond terugliepen naar ons hotel. Vandaag dus met de auto op pad, want de afstanden zijn hier niet te lopen. We rijden over de Hollywood Boulevard om op zoek te gaan naar de sterren. Gedesillusioneerd rijden we verder. Het blijkt een enorm lange straat te zijn waarbij de sterren zijn ingelegd in de stoep. Niets bijzonders en op sommige plekken zelfs een beetje aftands. Door naar het Hollywood Sign. Via een tip wisten we dat je erg dichtbij kunt komen bij Deronda Drive, gewoon een straat in een woonwijk. Nou ja, gewoon, het is een wirwar van stijl omhoog klimmende straatjes die zich in vele bochten wurmen. Je kunt een trail lopen om dichtbij de letters te komen, maar wij besluiten om wat foto’s te maken en vervolgens door te rijden naar de Griffith Observatory. Dit is echt een aanrader. Het gebouw geeft een prachtig overzicht over de stad en heeft daarnaast ook nog een gratis interessante tentoonstelling over ons zonnestelsel. Om ons bezoek nog wat avontuurlijker te maken, besluiten we beneden te parkeren en de Boy Scout Trail omhoog te lopen. Wat is nu 1 mijl wandelen, dachten wij. Met een hoogteverschil van meer dan 100 meter, blijkt de wandeling toch best pittig. Alvast een voorproefje, haha. Maar wel een met prachtige uitzichten. Op de route terug naar beneden pakken we nog een geocache mee, mijn eerste in de states!

We gebruiken de auto om naar Santa Monica te rijden, een stad aan de rand van Los Angeles met een prachtige kustlijn. We wandelen over de pier, die net als Santa Cruz een kermis heeft, maar een stuk minder imposant. Vervolgens eten we bij Bubba Gump. Een restaurant ontstaan vanuit de film Forrest Gump, waar de nadruk ligt op garnalen. Een visschotel gaat er zeker wel in. Na deze gezonde maaltijd besluiten we te gaan voor een ongezond toetje: een chocolate chip cookie met ijs en slagroom. Ik had het kunnen weten, ook dit toetje is huge! Zelfs met zijn tweeën krijgen we het niet op. Met een volle buik rijden we terug naar Los Angeles. Nou ja, rijden, het is meer schuifelen. Opnieuw doen we anderhalf uur over twintig kilometer. Ik dacht dat mijn route woon-werkverkeer erg was (17 stoplichten over 10 kilometer, reistijd 20 minuten), maar als ik dit zie knijp ik in mijn handjes. Het is dat ik vond dat ik LA gezien moest hebben, dus check off the bucket list, maar ik word er verder niet heel warm van.

Wel fijn om even twee nachten op dezelfde plek te blijven. Het heet dan wel vakantie, maar het is een vol programma met veel kilometers en veel stops. Mijn lijf is ’s avonds zo moe, dat ik al rond negen uur lig te slapen. Op zich niets bijzonders voor de mensen die mij kennen, haha, maar in de zomer heb ik normaal een latere bedtijd. Met negen uur slaap per nacht rust ik hier wel heerlijk uit, om vervolgens weer op pad te gaan.

We rijden vandaag naar Yucca Valley, waar het Joshua Tree Park ligt. Langzaam zien we LA achter ons verdwijnen (de stad is enorm, met 4 miljoen inwoners) en rijden we richting de woestijn. De temperatuur in de auto loopt op, van een graad of 18 in LA naar een graad of 30 in Yucca Valley. Gelukkig staat er een flinke wind die ervoor zorgt dat de temperatuur erg aangenaam is. We droppen alvast de spullen af in het hotel en gaan op weg naar de ingang van het Joshua Tree Park. Hier kopen we een ‘America The Beautiful Pass’, met deze kaart heb je een jaar lang toegang tot alle nationale parken in Amerika. Gezien de hoeveelheid parken die we gaan bezoeken is dit een goede investering. We besluiten om het rondje door het park met de auto te rijden (zo’n 40 kilometer) en vervolgens onderweg te stoppen om verschillende wandelingen te maken. We struinen door de Hidden Valley, waar we de trail niet konden vinden en gewoon een eindje gewandeld hebben. Met de horrorverhalen in mijn achterhoofd (mensen die verdwalen en sterven door uitdroging, gebeurt regelmatig!) durf ik niet te ver te wandelen. Bij de volgende stop, Barker Dam, staat de trail duidelijker aangegeven. Deze route is echt prachtig. Klimmen en klauteren door de rotsen en uitkomen bij een door de mens gemaakte dam om water op te vangen. Dit gebruikten ze vroeger om vee te laten drinken. Gezien de regenval is teruggelopen van 25 naar 10 millimeter per jaar werd de vallei te droog om vee te houden en hebben de vroegere indianen zich verplaatst. De dam is echter nog zichtbaar en laat door de aanwezigheid van water een andere vegetatie zien dan verder in de woestijn. In deze woestijn vind je de Joshua Tree (vandaar de naam van het park), een soort cactusachtige boom die in rare bochten groeit. De harige takken zorgen voor een grotere oppervlakte om water op te vangen. Het bijzondere is dat deze boom maar een inch per jaar groeit, waardoor de meeste bomen die je hier ziet meer dan 100 jaar oud zijn. De glimlach is ondertussen niet meer van mijn gezicht te halen. Wat een prachtige natuur, hier komen we voor! De tijd vliegt en we eindigen bij Jumbo Rock Campground waar je de prachtige rotsen kunt beklimmen. Bovenop een rots hebben we een prachtig uitzicht over een deel van het park. We zijn niet de enige, er is ook een bandje een videoclip aan het opnemen, lachen! De zon gaat bijna onder, dus rijden wij het park weer uit, terug naar Yucca Valley. Op de heenweg hadden we een sushi restaurant gevonden, dus daar besluiten we lekker te gaan eten. Wat een aanrader, de special rolls zijn groot, lekker en voor de hoeveelheid die je krijgt niet duur! Voor de liefhebber: Kimi Grill in Yucca Valley. Terug in het hotel besluiten we niet te gaan zwemmen (zwembaden gezien 4, in gezwommen 0), hopelijk hebben we daar later op de route meer tijd voor 😉

Foto’s.

Plaats een reactie       Lees alle reacties