Het was een spannende dag vrijdag. Na het netjes maken van mijn huis en het pakken van mijn tas kwam mama mij wegbrengen naar Schiphol. Daar was ik natuurlijk ruim op tijd, want wie weet zou er een lange rij staan bij de security. Blijkbaar had ik mazzel, want ik stond met tien minuten in de vertrekhal. Een beetje doelloos rondwandelen om de tijd te doden en om maar niet te hoeven zitten, dat zou ik straks nog elf uur moeten doen. Zo lang duurde de rechtstreekse vlucht naar San Francisco. Prima vlucht met United, alleen die Amerikanen hebben nog nooit van de schijf van vijf gehoord. Mijn avondmaaltijd bestond uit pasta (koolhydraten) met een couscoussalade (koolhydraten) en een broodje (koolhydraten)… vervolgens nog snacks gekregen (toastjes, kitkat, zoutjes en een stroopwafel) en een ontbijt met chips (?!), een broodje kalkoen met gesmolten kaas en hoera, een bakje fruitsalade. Uitgehongerd was ik in ieder geval niet.

Na elf uur vliegen mocht ik vervolgens in de rij voor immigrations. Mijn ESTA was dan wel goedgekeurd, maar ze konden me ter plekke nog steeds weigeren. Na een korte ondervraging (wat ga je doen, met wie, hoe lang, waar slaap je), het nemen van mijn vingerafdrukken en een foto kreeg ik vervolgens een stempel in mijn paspoort en was ik free to go, woohoo!

Op de avontuurlijke route ging ik met BART, het metrosysteem van San Francisco. Wie de oude houten achtbaan in de Efteling herinnert, weet hoe ik me voelde toen ik uitstapte. Schuddend, piepend en krakend was de rit verlopen. Maar ik was er eindelijk. Dacht ik. Ik moest vervolgens nog een goede kilometer lopen. Eitje. Vooral met die mooie straten hier, die niet een beetje valsplat lopen, maar gewoon superstijl omhoog en omlaag gaan. Handig met een koffer. Dus na vijftien lange minuten was ik eindelijk bij mijn hotel. Het was op dat moment pas 19.00u lokale tijd. Mijn lijf schreeuwde om slaap, want het was tenslotte al vier uur ’s ochtends. Maar naar bed gaan was geen optie, ik had geen zin om om één uur ’s nachts klaarwakker te liggen. Dus op naar een comedy night aan het einde van de straat (dat klinkt dichterbij dan het was, haha). Onder het genot van een drankje in de befaamde ‘red cup’, kon ik een ruim uur genieten van drie stand-up comedians. Eentje had er schijnbaar ooit meegedaan aan America’s Got Talent (Sammy Obeid) dus dat zorgde voor een ontspannen en ervaren sfeer. Uiteindelijk ben ik rond een uur of elf gaan slapen in de hoop op een lange nacht.

Hoop, tegen beter weten in. Om vier uur was ik klaarwakker. Lang leve de jetlag. Beetje prutsen op de kamer en vervolgens douchen op de gang. Een eigen badkamer was fijn geweest, maar de extra 150 dollar per nacht niet waard… het is nogal een dure stad. Ontbijt was niet inbegrepen, dus in een koffietentje op de hoek een heerlijke beker met yoghurt, fruit en muesli opgesmikkeld. Vervolgens op naar de geplande activiteit: een fietstocht over de Golden Gate Bridge. Knieperd als ik ben, had ik niet voor de elektrische fiets optie gekozen. Ook een beetje uit schaamte, want als ze een gewone biketour aanbieden aan toeristen, dan moet zo’n Hollander toch wel een beetje kunnen fietsen? Ware het niet dat San Francisco niet vlak is. Hellingen van 20 tot 40 % zijn geen uitzondering!! Dus ik had maar een klein beetje spijt onderweg, haha. Nu hadden ze wel een route uitgekozen met weinig hellingen omhoog en veel zoef-zoef naar beneden. Maar om een brug op te komen zul je wel moeten klimmen, of zoals ik, lopen met de fiets aan je hand omdat je benen niet meer willen. Het waren wel prachtige uitzichten onderweg. Eindigend in Sausalito (aan de andere kant van de brug) was er de optie om terug te fietsen. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Dus terug met de ferry. De fiets mochten we de rest van de middag nog gebruiken. Samen met een andere solitaire reiziger ben ik de hele middag opgetrokken. Zeeleeuwen spotten bij Pier 39, vis eten op Fisherman’s Wharf, de markt bekijken in de Ferry Building en als kers op de taart een ritje in de Cable Car. Terug bij het hotel even de beentjes omhoog, voordat ik bij de buren een lekkere pokébowl kon eten. Mijn eerste ervaring met het Amerikaanse fooien systeem. Van tevoren goed ingelezen om geen flater te slaan, 20% fooi bij een excellente service, 15% standaard en 10% als de service slecht was. Ja, je leest het goed, ik moet in Amerika zelfs nog meer fooi geven dan ik in Nederland doe, terwijl de service rampzalig zou zijn geweest. Wat schetst mijn verbazing bij het afrekenen, er staan opties op de bon. Ik had de keuze uit 20, 25 of 30%. Whut?! Dat werd toch echt gewoon 15%. Vergeet ook niet dat er nog belasting bij komt (10-15%). Standaard dus 30% meer rekenen dan de prijs op de menukaart. Valt dan toch een beetje tegen.

Ondertussen is het flink afgekoeld in de stad, behalve mijn lijf. Vergeten zonnebrand te smeren, want ik dacht ach, 17 graden en bewolkt. Blijkt hier de zonkracht toch nog 8 te zijn geweest. Oeps. Dat wordt lekker slapen 🙂

Foto’s.

Een kleine video impressie van San Francisco.

Plaats een reactie       Lees alle reacties