Zondag rijden we op tijd naar Zion om daar de Angel’s Landing wandeling te kunnen maken, daarover later meer. We komen vanaf de oostkant het park binnen en passeren hierbij een enorm lange tunnel. Deze is vroeger gebouwd toen de vervoersmiddelen nog niet erg hoog waren en loopt in een mooie boog. Dit betekent dat al het grote vervoer (campers en bussen) door het midden moet rijden. Het levert een enorme opstopping op, gezien het verkeer stil wordt gezet en beide richtingen omstebeurt mogen rijden. Dit duurt wel even, want de tunnel is bijna 2 kilometer lang! De tunnel is niet verlicht, behalve dat ze op twee plekken in de bergen een gat hebben gemaakt voor wat natuurlijk licht. Het grootste gedeelte van de tunnel rij je op het licht van je voorganger. De tunnel ligt al in Zion National Park en je rijdt echt door het dal van de bergen, prachtig!

We komen net na de middag aan bij ons motel in Springdale. Dit dorp ligt officieel niet in het park, maar wel er net naast en er rijden shuttle bussen naar de ingang. Parkeren is een ramp omdat dit park enorm veel bezoekers trekt. Gelukkig heeft ons motel parkeerplaatsen voor de gasten en mogen wij onze auto al neerzetten. We pakken de bus naar het visitor center om over te stappen op de bus van het park. Dit is erg goed geregeld, de bussen komen om de 5-10 minuten en zijn gratis. We stappen uit bij The Grotto, het begin van de Angel’s Landing wandeling.

Als je op de officiële site van het park kijkt, verdelen ze de wandelingen in drie categorieën: easy, moderate, strenuous. De wandeling die wij doen valt onder de laatste categorie (strenuous betekent inspannend) en is bijna 9 kilometer lang met een hoogte verschil van 500 meter, een flinke klim dus. Maar, Angel’s Landing staat in de top 10 hikes ter wereld!! Reden genoeg om mijn luie benen aan het werk te zetten, haha. De wandeling is eigenlijk één grote klim. Beginnend in het dal moet je zo’n 4 kilometer alleen maar omhoog lopen en stijg je zo’n 400 meter. Dit is enorm heftig, zeker omdat het zo’n 32 graden is en je grotendeels in de zon loopt. Maar, waar een wil is, is een weg, dus ik blijf klimmen en neem om de paar bochten een pauze om op adem te komen. Het laatste gedeelte voordat je op het platform komt voor de laatste beproeving heet Walter’s Wiggles. Hier op de foto kun je zien waarom. Rechts onderin het dal zijn we begonnen. De top hebben we helaas niet gehaald. Waarom niet? Kijk eens hoe het pad verder loopt…

We hebben het eerste gedeelte vanaf het platform naar Angel’s Landing wel beklommen. Dit is niet voor mensen met hoogtevrees. Er zijn eigenlijk geen paden meer, maar rotsen die je moet beklimmen met behulp van de kettingen die zijn gespannen. Het is opletten waar je je voeten neerzet, want de route is soms maar net zo breed als een persoon. Het is een spectaculaire wandeling. Op het tussenpunt aangekomen besluiten we om niet verder omhoog te lopen. Het is dan nog zo’n 700 meter recht omhoog klimmen en vervolgens via hetzelfde pad ook weer naar beneden. Ik krijg al knikkende knieën als ik er naar kijk, dus besluit dat mijn wandeling eindigt op dit mooie uitkijkpunt. Ik ben trots op mezelf dat ik zover ben gekomen en in bijna vier uur tijd deze 8,5km hike heb voltooid.

De volgende dag zijn mijn benen nog moe van de wandeling, maar staat er een avontuur te paard op het programma. Na het saaie ritje in Bryce had ik gezocht naar een ranch waar je écht kunt paardrijden. Zodoende was ik bij Jacob’s Ranch uitgekomen in Zion. Na een enorm lang telefoongesprek met de eigenaar, waren Yvonne en ik overtuigd om hun Adventure programma te volgen en zodoende waren we de hele dag zoet. We begonnen om 9.00u met de introductie. Michelle was onze wrangler en we hadden mazzel, want we waren de enige twee ruiters. Na een uitleg over de dag gingen we alle paarden halen, dit waren er 27. De paarden liepen vervolgens een soort schuur in (een overkapping met grote vakken om de paarden te kunnen verdelen). Michelle zocht wat paarden uit naar aanleiding van onze beschrijving van rijervaring en wensen en stuurde de overige paarden terug naar de wei (lees: grote kale vlakte, want bij temperaturen van 30+ graden en weinig regen groeit er geen gras meer). Er waren nog zo’n 10 paarden over en Michelle vertelde iets over elk paard. Daarna mochten wij de stallen in om kennis te maken met paarden die ons aanspraken. Ik had uiteindelijk Dice uitgekozen, een 5-jarige, groot, stoer en betrouwbaar. Na het uitgebreid poetsen van de paarden, mochten we in de roundpen kennismaken met ons paard. Je moest het paard zelf laten bewegen, linksom, rechtsom, stap, draf, met behulp van je lichaam (paardenkenners kennen dit als een join-up). Uiteindelijk komt het paard naar je toe en heb je een connectie om de buitenrit te kunnen starten. Vervolgens zadelden we onze paarden op en kon de rit beginnen. Het was ondertussen al 13.00u! We kregen elk onze eigen zadeltas en dit is hard nodig, want het is warm (35 graden) en van rijden in de zon krijg je dorst. Met drie liter had ik zelfs nog te weinig mee.

De rit start vanaf de ranch langs de snelweg. Zei ik eerder in mijn blog dat ik wielrenners langs de weg maar eng vond, dit was een overtreffende trap, haha. Gelukkig was er een brede berm en sloegen we al gauw een afslag in richting de bergen van Zion. Uiteindelijk waren we pas om 18.00u terug bij de ranch en hebben we ruim vier uur te paard gezeten. Ik was verbaasd dat mijn rug het zo lang volhield. De rit zelf was prachtig. We hadden een privérit en konden zodoende het tempo aanpassen aan onze wensen. We hebben dus veel gestapt, maar ook gedraafd en gegaloppeerd. Op de heenweg hadden we wat stukjes draf gedaan over het landschap en eindigden we bij een kleine natuurlijke renbaan. Zo konden we onze galop oefenen en voelen wat voor controle we hadden over ons paard. Na een lunch bij de rivier (de paarden konden even uitrusten en drinken) gingen we verder en hoger de berg op. Dit is het avontuurlijke deel van de rit. We mochten de heuvels op galopperen, dat is gaaf! Naar beneden is nog spannender, hopende dat je paard niet onderuit gaat. Wat een prachtige tocht was dit. We hebben echt heerlijk gereden.

Bij terugkomst geven we onze spieren wat rust en warmte door in het verwarmde zwembad te dobberen. Dit was ook hard nodig om al het stof af te spoelen. Bij het afdrogen kwamen er nog steeds bruine strepen op mijn handdoek. Vervolgens hebben we heerlijk spareribs gegeten, want na zo’n intensieve dag waren we uitgehongerd 😉 Het slapen ging helaas wat minder, want ondertussen begonnen mijn spieren te protesteren. Gelukkig staat Las Vegas op het programma, daar kunnen we wat hopelijk wat uitrusten, in ieder geval qua spieren, haha.

Foto’s.

Plaats een reactie       Lees alle reacties